ترانه ها: رضا صادقی.همین.عاشقتم

میون صد هزار تا حرف تو میلیون ها گل آوازه

تمومش گشتمو گشتم نبود در حد و اندازه

نبود حرفی بتونم باش بگم حسی رو که میخوام

بجز یک واژه ساده که پر کرده همه دنیــــــــــام

عــــــــاشقتم

عاشقتم

مثه عطر دعا مثه رنگ خدا

مثه من که نفس به نفس با توام همه جا

برای گفتن حسم هنوز یک واژه کم دارم

که تو شعرام به جای اون همیشه نقطه میزارم

منی که با همین احساس یه عمره زندگی کردم

نه میتونم نه میدونم که به چشمات بفهمونـــــــــــــم
عــــــــاشقتم

عاشقتم

مثه عطر دعا مثه رنگ خدا

مثه من که نفس به نفس با توام همه جا

ما زنده به عشقیم كه با عشق بمیریم

جانانی و جان بر تو سپردیم و نمردیم

در هُرم نگاه تو فسردیم و نمردیم

نقش است به پیشانی چین‌خورده ز غیرت

ما جان به در از داغ تو بردیم و نمردیم

ابرو گره در هم زده چشمان شفق‌رنگ

دندان به لب خویش فشردیم و نمردیم

اقبال نگون‌بخت نگر كاین همه سر را

تا مرز قدم‌های تو بردیم و نمردیم

ظرف دل بی‌حوصله جوش آمد و سر رفت

خون دل جاری‌شده خوردیم و نمردیم

یك عمر نفس آمد و برگشت و به تسبیح

سنّ دل بی‌عار شمردیم و نمردیم

ما زنده به عشقیم كه با عشق بمیریم

صد مرتبه از داغ تو مردیم و نمردیم

 محمود کریمی

ترانه ها: مازیار فلاحی.قلب یخی.دل تنها

تو یه لحظه به چشای من نگاه کن ، با صدای من در قلبتو وا کن

 

کمی آرامش رو حس کن تو ترانه م ، واسه تو یه دنیا حس عاشقانه ام

 

دلتو به این صدای خسته بسپار ، تو منو داری عزیزم منو اینبار

 

من میخونم تا تو آرامش بگیری ، تو با من به سمت تنهایی نمیری

 

دل تنهاتو به دست گله نسپار ، تو منو داری عزیزم منو اینبار

دوست دارم حس کنی تو ترانه هامی ، تنها نیستی تو مثه نفس باهامی

دل تنهاتو به دست گله نسپار ، تو منو داری عزیزم منو اینبار

دوست دارم حس کنی تو ترانه هامی ، تنها نیستی تو مثه نفس باهامی

تنها نیستی تو مثه نفس باهامی…

 

قلبتو رها بکن تو این ترانه ، فقط آرامشو حس کن عاشقانه

 

دوست دارم از این صدا عشقو بگیری ، حس کنی رو بال ابرا داری میری

 

بگو آرومی ، بگو غمی نداری ، تو منو داری عزیزم ، منو داری…

 

من میخونم تا تو آرامش بگیری ، تو با من به سمت تنهایی نمیری

 

قلب تنهاتو به من بسپار ، منو داری ، منو اینبار….

 

دل تنهاتو به من بسپار ، تو منو داری ، منو اینبار…

 

دل تنهاتو به دست گله نسپار ، تو منو داری عزیزم منو اینبار

دوست دارم حس کنی تو ترانه هامی ، تنها نیستی تو مثه نفس باهامی
 
دل تنهاتو به دست گله نسپار ، تو منو داری عزیزم منو اینبار

دوست دارم حس کنی تو ترانه هامی ، تنها نیستی تو مثه نفس باهامی

تنها نیستی تو مثه نفس باهامی…. 

ترانه ها: محسن چاوشی.ژاکت.بازار خرمشهر

تو هوای گرم بندر ، توی بازار خرمشهر

دیدنت با ناشناسی ، نفسام در نمیاد

قلب مو ضعیفه دختر، داره بوم بوم میزنه

اون غریبه کیه با تو ، چی میگه بهت چی میخواد چی میخواد

عینک ریبون اصلم هر چه دارم مال تو

نفسم تویی تو دختر همه دردات مال مو

میخرم سال دیگه واست النگوی طلا

تا ابد به پات میشینم، پات میمونم والا ، بات میمونم والا ، بات میمونم والا

قسمت میدم بمون جون ننت ، جون کاکات

قربونت برم الهی ، قربون جفت چشات

اگه پولامو بدن واست عروسی میگیرم

روزی صد هزار دفعه برای چشمات میمیرم، برای چشمات میمیرم

میرمو دخیل میبندم جمعه شب، سِدعباس

بیا و رحمی بکن به این دلی که تنهاست

دست دست نکن ننه، دخترو داره میپره

مرگ مو کاری بکن، عشقمو داره میبره

عینک ریبون اصلم هر چه دارم مال تو

نفسم تویی تو دختر همه دردات مال مو

میخرم سال دیگه واست النگوی طلا

تا ابد به پات میشینم، پات میمونم والا ، بات میمونم والا ، بات میمونم والا

بیدل دهلوی: هیچ

جان هيچ و جسد هيچ و نفس هيچ و بقا هيچ

                                                               اي هستي تو ننگ عدم تا بکجا هيچ

ديدي عدم هستي و چيدي الم دهر

                                                               با اين همه عبرت ندميد از تو حيا هيچ

مستقبل اوهام چه مقدار جنون داشت

                                                               رفتيم و نکرديم نگاهي بقفا هیچ

آئينه امکان هوس آباد خيال است

                                                               تمثال جنون گر نکند زنگ و صفا هيچ

زنهار حذر کن زفسونکاري اقبال

                                                               جز بستن دستت نگشايد زحنا هيچ

خلقيست نمودار درين عرصه موهوم

                                                               مردي و زني باخته چون خواجه سرا هيچ

بر زله اين مايده هر چند تنيديم

                                                               جزحرص نچيديم چو کشکول گدا هيچ

تا چند کند چاره عرياني ما را

                                                               گردون که ندارد بجز اين کهنه ردا هيچ

منزل عدم و جاده نفس ما همه رهرو

                                                                رنج عبثي ميکشد اين قافله با هيچ

(بيدل) اگر اينست سرو برگ کمالت

                                                                تحقيق معاني غلط و فکر رسا هيچ

بیدل دهلوی: تمثال خیالیم...

تمثال خیالیم چه زشتی چه نکویی

ای آینه بر ما نتوان بست دورویی

ناموس حیا بر تو بنازد که پس از مرگ

با خاک اگر حشر زند جوش نرویی

هوشی که چها دوخته‌ای از نفسی چند

چاک دو جهان را به همین رشته رفویی

ترتیب دماغت به هوس راست نیاید

خود را مگر ای غنچه‌ کنی جمع‌ و ببویی

از صورت ظاهر نکشی تهمت غایب

باور مکن این حرف‌ که ‌گویند تو اویی

زبن خرقه برون تاز و در غلغله واکن

چون نی به نیستان همه تن بند گلویی

حسن تو مبرا ز عیوبست ولیکن

تا چشم به خود دوخته‌ای آبله رویی

گر یک مژه جوشی به زبان نم اشکی

سیراب‌تر از سبزهٔ طرف لب جویی

تا آب تو نم دارد وگردیست ز خاکت

در معبد عرفان نه تیمم نه وضویی

ای شمع خیال آینه از رنگ بپرداز

رنگی‌که نداری عرقی‌کن‌که بشویی

فریدن مشیری: تا كی تمنایت كنم

عمری به هر کوی و گذر گشتم که پیدایت کنم
اکنون که پیدا کرده ام بنشین تماشایت کنم


الماس اشك شوق را تاجی به گیسویت نهم
گل های باغ شعر را زیب سرا پایت كنم


بنشین كه من با هر نظر با چشم دل با چشم سر
هر لحظه خود را مست تر از روی زیبایت كنم


بنشینم و بنشانمت آنسان كه خواهم خوانمت
وین جان بر لب مانده را مهمان لبهایت كنم


بوسم تو را با هر نفس ای بخت دور از دسترس
ور بانگ برداری كه بس غمگین تماشایت كنم


تا كهكشان تا بی نشان بازو به بازویت دهم
با همزمانی همدلی جان را هم آوایت كنم


ای عطر و نور توامان یك دم اكر یابم امان
در شعری از رنگین كمان بانوی رویایت كنم


بانوی رویاهای من ، خورشید دنیاهای من
امید فرداهای من ، تا كی تمنایت كنم ؟!

مولانا: مرغ باغ ملکوت

روزها فکر من این است و همه شب سخنم
که چرا غافل از احوال دل خویشتنم؟

از کجا آمده ام؟ آمدنم بهر چه بود؟
به کجا می روم آخر ننمایی وطنم

مانده ام سخت عجب کز چه سبب ساخت مرا
یا چه بوده است مراد وی از این ساختنم

جان که از عالم علویست یقین میدانم
رخت خود باز برآنم که همانجا فکنم

مرغ باغ ملکوتم نیم از عالم خاک
چند روزی قفسی ساخته ام از بدنم

ای خوش آن روز که پرواز کنم تا بر دوست
به هوای سر کویش پر و بالی بزنم

کیست در گوش که او میشنود آوازم
یاکدامیست سخن میکند اندر دهنم

کیست در دیده که از دیده برون می نگرد
یا چه جانست نگویی که منش پیرهنم

تا به تحقیق مرا منزل و ره ننمایی
یکدم آرام نگیرم نفسی دم نزنم

می وصلم بچشان تا در زندان ابد
از سر عربده مستانه بهم درشکنم

من به خود نامدم این جا که به خود باز روم
آن که آورد مرا باز برد در وطنم

تو مپندار که من شعر بخود می گویم
تا که هشیارم و بیدار یکی دم نزنم

شمس تبریز اگر روی بمن ننمایی
والله این قالب مردار بهم درشکنم

صائب تبریزی: دیدن روی تو ظلم است و ...

دیدن روی تو ظلم است و ندیدن مشکل است
چیدن این گل گناه است و نچیدن مشکل است


هر چه جز معشوق باشد پردهٔ بیگانگی است
بوی یوسف را ز پیراهن شنیدن مشکل است


غنچه را بـــاد صبـــا از پوســـت می‌آرد بـــرون
بی‌نسیم شوق، پیراهن دریدن مشکل است


ماتم فرهـــــاد کوه بیســـــــــتون را ســــرمه داد
بی هم‌آوازی نفس از دل کشیدن مشکل است


هر ســـــر موی ترا با زنـــدگی پیونــــــــدهاست
با چنین دلبستگی، از خود بریدن مشکل است


در جوانی تــــوبه کــــن تا از ندامــــــــت برخــــــوری
نیست چون دندان، لب خود را گزیدن مشکل است


تا نگـــردد جذبهٔ توفیــــــق صائب دستگیــــــر
از گل تعمیر، پای خود کشیدن مشکل است

صائب تبریزی: تابه فکر خود فتادم ...

تابه فـــــکر خود فتــــــــــادم، روزگــــــار از دســـــت رفــــت

تا شدم از کــــار واقـــف، وقـت کار از دســـــــت رفـــــت

تا کـــمر بســـــتم، غبــــار از کـــــاروان بر جا نبـــود

از کمین تا سر برآوردم، شـکار از دســـت رفــت

داغ‌های ناامیدی یادگار از خود گذاشت

خرده‌ی عمرم که چون نقد شرار از دست رفت

تا نفـس را راســـت کردم، ریـــــخت اوراق حـــواس

دســـت تا بر دســـت ســـودم، نــوبــهار از دسـت رفت

پی به عیــــب خـــــود نبردم تـــا بصــــــــــــیرت داشــــــــتم

خویــش را نشـــــناختم، آییــــنه‌دار از دســـــــت رفــــــت

عشـــــق را گفتم به دســـــــت آرم عنـــــــان اختیار

تا عنان آمد به دســــــتم، اخـــتیار از دست رفت

عمر باقی مانده را صائب به غفلت مگذ ران

تا به کی گویی که روز و روزگار از دست رفت؟

فاضل نظری: هست و نیست

چشم به قفل قفسی هست و نیست

مژده‌ی فریادرسی هست و نیست

 

می‌رسد و می‌گذرد زندگی

آه که هر دم نفسی هست و نیست

 

حسرت آزادی‌ام از بند عشق

اول و آخر هوسی هست و نیست

 

مرده‌ام و باز نفس می‌کشم

بی تو در این خانه کسی هست و نیست

 

کیست که چون من به تو دل بسته است؟

مثل من ای دوست بسی هست و نیست

سهراب سپهری: هوای تو ...

تو مرا یاد کنی یا نکنی

باورت گر بشود گر نشود

حرفی نیست…

اما

نفسم میگیرد

در هوایی که نفسهای تو نیست …

مهدی اخوان ثالث: زمستان

سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت

سرها در گريبان است

کسی سربرنيارد کرد پاسخ گفتن و ديدار ياران را

نگه جز پيش پا را ديد نتواند

که ره تاريک و لغزان است.

وگر دست محبت سوی کس يازی

به اکراه آورد دست از بغل بيرون

که سرما سخت سوزان است.

نفس کز گرمگاه سينه می آيد برون ابری شود تاريک

چو ديوار ايستد در پيش چشمانت

نفس کاينست ، پس ديگر چه داری چشم

زچشم دوستان دور يا نزديک.

مسيحای جوانمرد من ! ای ترسای پير پيرهن چرکين !

هوا بس ناجوانمردانه سرد است... آی...

دمت گرم و سرت خوش باد

سلامم را تو پاسخ گوی ، در بگشای

منم ، من ، ميهمان هر شبت، لولی وش مغموم

منم ، من ، سنگ تيپا خورده رنجور

منم، دشنام پست آ فرينش، نغمه ناجور

نه از رومم، نه از زنگم، همان بيرنگ بيرنگم

بيا بگشای در، بگشای، دلتنگم.

حريفا! ميزبانا! ميهمان سال و ماهت پشت در چون موج می لرزد.

تگرگی نيست، مرگی نيست

صدايی گر شنيدی، صحبت سرما و دندان است.

من امشب آمدستم وام بگذارم

حسابت را کنار جام بگذارم

چه می گويی که بيگه شد ، سحرشد ، بامداد آمد؟

فريبت می دهد ، بر آسمان اين سرخی بعد از سحرگه نيست.

حريفا ! گوش سرما برده است ، اين يادگار سيلی سرد زمستان است.

و قنديل سپهر تلگ ميدان ، مرده يا زنده

به تابوت ستبر ظلمت نه توی مرگ اندود ، پنهان است.

حريفا ! رو چراغ باده را بفروز ، شب با روز يکسان است.

سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت

هوا دلگير ، درها بسته ، سرها در گريبان ، دستها پنهان ،

نفس ها ابر ، دلها خسته و غمگين ،

درختان اسکلتهای بلور آجين ،

زمين دلمرده ، سقف آسمان کوتاه ،

غبارآلوده مهر و ماه ،

زمستان است...