شعر پارسى

هرجا ســـخن از جلوه ی آن مــــاه پری بــود

كــــارِ من ســـودازده ، دیــــوانه گری بـــــــود

پـــرواز به مرغــان چمن خوش كه دریــن دام

فریاد من از حســــرت بی بال و پری بـــــــود

گــــــــر اینــــهمه وارســـــته و آزاد نبــــودم

چون سـرو ، چرا بهره ی من بی ثمری بود

روزیكه ز عشق تو شدم بی خبر از خویش

دیــــدم كه خبـــــرها همه از بی خبری بود

بی تابـــــش مهر رُخت ای مـــــاه دل افروز

یاقوت صـفت ، قسمت ما خون جگری بود

دردا ، كه پرستـاری بیمار غـــــم عشــــق

شبها همه در عــهده ی آه سحــــــری بود