ما زنده به عشقیم كه با عشق بمیریم

جانانی و جان بر تو سپردیم و نمردیم

در هُرم نگاه تو فسردیم و نمردیم

نقش است به پیشانی چین‌خورده ز غیرت

ما جان به در از داغ تو بردیم و نمردیم

ابرو گره در هم زده چشمان شفق‌رنگ

دندان به لب خویش فشردیم و نمردیم

اقبال نگون‌بخت نگر كاین همه سر را

تا مرز قدم‌های تو بردیم و نمردیم

ظرف دل بی‌حوصله جوش آمد و سر رفت

خون دل جاری‌شده خوردیم و نمردیم

یك عمر نفس آمد و برگشت و به تسبیح

سنّ دل بی‌عار شمردیم و نمردیم

ما زنده به عشقیم كه با عشق بمیریم

صد مرتبه از داغ تو مردیم و نمردیم

 محمود کریمی

ترانه ها: سیروان خسروی.جاده رویاها.روزای رویایی

بازم یه روز دیگه هوا چقدر دلگیره

توی تکرار روزام داره عمرم

هدر میره

تو هم مثل منه حالت دارم انگار می بینم

روزات بی معنی اند اما نه مثل من

که غمگینم

.

غروب خوشبختی رو بخاطرم میارم

کاش اون روزا برگردن دوباره باشی کنارم

فرصت عشقمونو چه ساده دادی ازدست

اون روزای رویایی همیشه خاطرم هست

.

.
.

روزامون گیج عشقو ترس و آرزو بود

ولی پریدیم از اون خواب خوب و شیرین

چه زود

دیگه هیچکسی و هیچ چیزی برام جاتو نمی گیره

همینه اون دلیلی که دلم با عقل درگیره

.

غروب خوشبختی رو بخاطرم میارم

کاش اون روزا برگردن دوباره باشی کنارم

فرصت عشقمونو چه ساده دادی ازدست

اون روزای رویایی همیشه خاطرم هست

.

.
.

میدونم یه روز

من و تو باهمیم

بازم

واسه تو دنیارو جوری

که

تـــــو

که تـــــو

که تــــو

می خوای می سازم

 

ترانه ها: احسان خواجه امیری.عاشقانه ها.لحظه

فقط چند لحظه کنارم بشین                        یه رویای کوتاه تنها همین

ته ارزوهای من این شده                             ته ارزوهای ما رو ببین

فقط چند لحظه کنارم بشین                         فقط چند لحظه به من گوش کن

هر احساسیو غیر من تو جهان ،                   واسه چند لحظه فراموش کن

برای همین چند لحظه یه عمر                  همه سهم دنیامو از من بگیر

فقط این یه رویا رو با من بساز                   همه ارزوهامو از من بگیر

نگاه کن فقط با نگاه کردنت منو                     تو چه رویایی انداختی

به هر چی ندارم ازت راضیم                          تو این زندگی رو برام ساختی

به من فرصت هم زبونی بده                         به من که یه عمره بهت باختم

واسه چند لحظه خرابش نکن                        بتی رو که یک عمر ازت ساختم

فقط چند لحظه به من فکر کن                       نگو لحظه چی رو عوض میکنه

همین چند لحظه برای یه عمر                       همه زندگیمو عوض میکنه

برای همین چند لحظه یه عمر                  همه سهم دنیامو از من بگیر

فقط این یه رویا رو با من بساز                   همه ارزوهامو از من بگیر

ترانه ها: محسن یگانه.حباب.تو حتی

جای تو فکر و خیالت شبا میاد پیشم
با اینکه تو دوری از من بازم دلواپست میشم
آخه عمری که بی تو بگذره چرا ثانیه هاشو بشمارم
من بدون تو از تموم لحظه هاش بـیـزارم
بدون من پر کشیدی آتیش کشیدی به بالِ من
یادمه وقتی رفتی دلت نسوخت به حالِ من

تو حتی سر برنگردوندی ببینی که روحم بی تو داره پرپر میشه
قبل تو دلم از این دنیا خون بود بعد تو از اونم بدتر میشه
خدا میدونه تنها کسم بودی و بعد تو چقد دلم باید تنها شه
دنیایی که توش کنارم نباشی نباشی نمیخوام دنیا نباشه

بی تو درگیر تکرارم شب و روزم عین همه
زندگیم بی تو تکراری میشه گم میشم بین همه
گرمای دستای تو دیگه پیشم نمیمونه
بی تو سرد و غم انگیزم همه ی فصلم زمستونه
بدون من پر کشیدی آتیش کشیدی به بال من
یادمه وقتی رفتی دلت نسوخت به حال من

تو حتی سر برنگردوندی ببینی که روحم بی توداره پرپر میشه
قبل تو دلم از این دنیا خون بود بعد تو از اونم بد تر میشه
به خدا میدونه تنها کسم بودی و بعد تو چقد دلم باید تنها شه
دنیای که توش کنارم نباشی نباشی نمیخوام دنیا نباشه

ترانه ها: محسن چاوشی.پرچم سفید.خــواب بعد از ظهــر

عمر زندگی کوتاس ، مث شعله ی کبریت
عمر هر چی غیر از عشق ، مث عمر کوتاهه
همسفر شدن مث ، در به در شدن خوبه
پس قدم بزن با من ، بین راه و بی راهه

من که قلب کوچیکم ،، بی تو کاسه ی خون ِ
من که کاسه ی چشمم جز تــو از کسی پُـر نیست
دوس داشتن یا عشق ، دوس دارمت با عشــق
عشــق من به دوس داشتن، قابل تصور نیست!

عشــق چن قـدم راهه ، از اتاق تا ایوون
عشــق دستته وقتـی ، میز شام و می چینه
مث خواب بعد از ظهـر ، تلخه اما می چسبه!
مث چای بعد از خـواب ، تلخه اما شیریـنه!

من که قلب کوچیکم ، بی تو کاسه ی خون ِ
من که کاسه ی چشمم جز تــو از کسی پُـر نیست
دوس داشتن یا عشق ، دوس دارمت با عشــق
عشــق من به دوس داشتن، قابل تصور نیست!

از پرنده تا لونه ، از کویر تا بارون
از اتاق تا ایـوون ، عشـق بهترین راهه
آسمون تویـی وقتی ، ماه داره می خنده
عشــق ِ من ببین امشب ، آسمون چقــد ماهه

دوس داشتـن یا عشــق ؟ دوس دارمت با عشـــق!!

خیام: بهرام گور

آن قصر که جمشید در او جام گرفت

آهو بچه کرد و روبه آرام گرفت

بهرام که گور می گرفتی همه عمر

دیدی که چگونه گور بهرام گرفت

 

خیام: ریاعیات

افسوس كه رفت عمر بر بيهوده     هم لقمه حرام و هم نفس آلوده

فرمودة ناكرده سيه رويـــــم كرد      فرياد ز كرده هـــــاي نا فــــرموده

***  

هر دل كه اسير محبت اوست خوشست     هر ســـر كه غبار سر آن كوســـــــت، خوشست

از دوســــت به نــــاوك غم آزرده مشـــــو     خوش باش كه هر چه آيد از دوست خوش است

***

گـــويند بهشت و حور عين خواهد بود     آنجا مي ناب و انگبين خواهد بود

گر ما مي و معشوق پرستيم رواست     چون عاقبت كار همين خواهد بود

***      

از تن چو برفت جان پاك مــن و تو     خاك دگران شود مغاك من و تو

زين پس ز براي خشت گور دگران     در كالبدي كشند خاك من و تو

***

گاه سحر است خيز اي مايه ناز     نرمك نرمك باده خور و چنگ نواز

كه آنـــــها كه بجايند نپايند دراز     و آنها كه شدند كس نمي آيد باز

***     

گويند: هر آن كس كه با پرهيزند     آنســان كه بميرند بدانسان برخيزند

ما با مي معشوق از آنيم مدام     باشد كه به حشرمان چنان برانگيزند

***     

چندين غم مال و حسرت دنيا چيست؟     هرگز ديدي كسي كه جاويد بزيست؟

اين چند نفـــس در تن تو عاريتي ست      بــا عاريتي عاريتي بـــايد زيســــــت

***     

در عشق تو از ملالتم ننگي نيسـت     با بيخبران در اين سخن جنگي نيست

اين شربت عشــق داروي مرادنست    نامردانرا از اين قــــــدح رنگي نيســـــت

***     

مي خـــوردن و گرد نيكوان گرديدن     بـــــهتر كه به رزق زاهـــــــدي ورزيدن

گر دوزخي اند مردم مست، بگوي     پس، روي بهشت را كه خواهد ديدن؟

***      

مي خور كه ترا بيخبر از خويش كند     خون در دل دشمن بد انديش كند

هشيار بدن چه سود دارد؟ جز آنك       ز انديشه پايان، دل تو ريش كنــد

***      

نا كرده گناه در جهان كيست؟ بگوي     و آنكس كه گنه نكرد چون زيست؟ بگوي

من بد كنــــــم و تو بد مكافات دهي     پس فرق ميـــان من و تو چيست؟ بگوي

***

سير آمدم اي خداي از هستي خويش     وز تنگدلي و از تهيــــــدستي خويش

از نيست تو هست مي كني، بيرون آر     زين نيستيم بحرمت هستي خويش

***      

سستي مـــــكن و فريضه ها را بگذار     وان لقمه كه داري زكسان باز مدار

در خون كس و مال كسي قصد مكن     در عــــهده آن جهان منم، باده بيار

***

با من تو هر آنجه گويي از كين گويي     پيوسته مرا ملحد و بيدين گويي

معترفـــم بدانچه گويي، ليـــــــــــــكن     انصاف بده، ترا رســد اين گويي؟

***   

ابر آمد و باز بر ســـــــر سبزه گريست     بي بــاده ارغوان نمي بايد زيست

اين سبزه كه امروز تماشا گه ماست     تا سبزه خاك ما تماشا گه كيست

***      

اي پيـــــــر خردمنـــــــد پگه تر برخيز     وان كـــودك خاكبيز را بنگر تيز

پندش ده گو كه: نرم نرمـك مي بيز     مغز سر كيقباد و چشم پرويز

***      

موجود هر آنجه هست، نقشست و خيال     عـــــــارف نبود هر كه نداند اين حال

بنشين قــــدحي باده بنوش و خوش باش     فارغ شو از اين نقش خيالات محال

***      

اين دو سه نادان كه چنان ميدانند     از جـــــــــهل كه داناي جهان ايشانند

خر باش كه چنـــان زخري چندانند     هر كه نو خرست كافرش مي خوانند

***      

اين كوزه چو من عاشق زاري بود ست     در بند ســـــــــر زلف نگاري بودست

اين دســـته كه بر گــــردن او مي بيني     دستيست كه بر گردن ياري بودست

***      

خيام اگر ز باده مستي خوش باش     گر با صنمي دمــي نشستي خوش باش

پايان همـــه چيز جهان نيستيست     پندار كه نيستي، چو هستي خوش باش

***      

از گــــردش روزگـــــــار بـــــــهري برگير     بر تخت طرب نشين و ساغر درگير

از طاعت و معصيت خدا مستغنيست     باري تو مــــــراد خود زعــــــالم گير

***      

تا كي غم آن خوري كه داري يا ني؟     دين عمر به خوشدلي گذاري يا ني؟

پر كــن قدح باده كه معلومت نيست     كاين دم كه فـــــــرو بري برآري يا ني

***

يا رب بگشاي بر من از رزق دري     بي منت اين خسان رسان ما حضري

از باده چـــنان مست نگه دار مرا     كز بيخبري نباشــــدم دردســــــــــــری

شهریار: زندان زندگی

تا هستم ای رفیق ندانی که کیستم                          

             روزی سراغ وقت من آئی که نیستم

در آستان مرگ که زندان زندگیست

                                              تهمت به خویشتن نتوان زد که زیستم

پیداست از گلاب سرشکم که من چو گل

                                               یک روز خنده کردم و عمری گریستم

طی شد دو بیست سالم و انگار کن دویست

                                               چون بخت و کام نیست چه سود از دویستم

گوهرشناس نیست در این شهر شهریار

                                                من در صف خزف چه بگویم که چیستم

شهریار: آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا؟

آمـدی جــانـم به قربــانـــت ولـی حالا چرا؟ -- بی وفا،بی وفا حالا که من افتاده ام از پا چــرا؟

نوشدارویی و بعد از مرگ ســهراب آمــــدی  -- ســـنگدل این زودتـر می خواســتی حالا چـــرا؟

عمر ما ار مهـلت امروز و فـردای تو نیســــت -- مـن که یـــک امـــروز مهـــمان توام فــردا چــرا؟

نـــازنــینا ما به نــاز تــو جـــــوانی داده ایـــم -- دیـــگر اکنـــون با جوانـان ناز کــن با مــا چـــــرا؟

وه کــــه با این عمر هــــــای کوتـه بی اعتبار -- این همه غافل شـدن از چون منی شیدا چــرا؟

آسمان چون جمع مشتاقان،پریشان می کند -- درشـگفتم من نمـــی پاشــد ز هم دنیا چــــرا؟

شـــهریارا بی حبیب خود نمی کردی ســفر -- راه عشق است این یکی بی مونس و تنها چرا

بی مونس و تنها چرا؟ -- تنها چرا ؟ حالا چرا

شفیعی کدکنی: زمزمه ها

۱

ای نگاهت خنده مهتاب ها

بر پرند رنگ رنگ خواب ها

ای صفای جاودان هر چه هست

باغ ها گل ها سحر ها آب ها

ای نگاهت جاودان افروخته

شمع ها خورشید ها مهتاب ها

ای طلوع بی زوال آرزو

در صفای روشن محراب ها

ناز نوشین تو و دیدار توست

خنده مهتاب در مرداب ها

در خرام نازنینت جلوه کرد

رقص ماهی ها و پیچ و تاب ها

2

خنده ات آیینه ی خورشید هاست

در نگاهت صد هزار آهو رهاست

میوه ای شیرین تر از تو کی دهد

باغ سبز عشق کو بی منتهاست

برگی از باغ سخن هات ار بود

هستی صد باغ و بارانش بهاست

تپش اشراق تو در لاهوت عشق

شمس و صد منظومه شمسی سهاست

در سکوتم اژدهایی خفته است

که دهانش دوزخ این لحظه هاست

کن خموش این دوزخ از گفتار سبز

کان زمرد دافع این اژدهاست

3

در نگاه من بهارانی هنوز

پاک تر از چشمه سارانی هنوز

روشنایی بخش چشم آرزو

خنده صبح بهارانی هنوز

در مشام جان به دشت یاد ها

یاد صبح و بوی بارانی هنوز

در تموز تشنه کامی های من

برف پاک کوه سارانی هنوز

در طلوع روشن صبح بهار

عطر پاک جوکنارانی هنوز

کشت زار آرزوهای مرا

برق سوزانی و بارانی هنوز

4

نای عشقم تشنه ی لبهای تو

خامشم دور از تو و آوای تو

همچو باران از نشیب دره ها

می گریزم خسته در صحرای تو

موجکی خردم به امیدی بزرگ

می روم تا ساحل دریای تو

هو کشان همچون گوزن کوه سار

می دوم هر سوی ره پیمای تو

مست همچون بره ها و گله ها

می چرم با نغمه ی هی های تو

مستم از یک لحظه دیدارت هنوز

وه چه مستی هاست در صهبای تو

زندگانی چیست ؟ لفظ مهملی

گر بماند خالی از معنای تو

5

عمر از کف رایگانی می رود

کودکی رفت و جوانی می رود

این فروغ نازنین بامداد

در شبانی جاودانی می رود

این سحرگاه بلورین بهار

روی در شامی خزانی می رود

چون زلال چشمه سار کوه ها

از بر چشمت نهانی می رود

ما درون هودج شامیم و صبح

کاروان زندگانی می رود

6

در شب من خنده ی خورشید باش

آفتاب ظلمت تردید باش

ای همای پرفشان در اوج ها

سایه ی عشق منی جاوید باش

ای صبوحی بخش می خواران عشق

در شبان غم صباح عید باش

آسمان آرزوهای مرا

روشنای خنده ی ناهید باش

با خیالت خلوتی آراستم

خود بیا و ساغر امید باش

قیصر امین پور: اگر دل دلیل است

 
                       سراپا اگر زرد و پژمرده ایم

                       ولى دل به پائیز نسپرده ایم

                                   چو گلدان خالى لب پنجره
                                   پر از خاطرات ترک خورده ایم

                       اگر داغ دل بود، ما دیده ایم
                       اگر خون دل بود، ما خورده ایم

                                           اگر دل دلیل است، آورده ایم
                                           اگر داغ شرط است، ما برده ایم

                       اگر دشنه دشمنان، گردنیم
                       اگر خنجر دوستان، گرده ایم

                                             گواهى بخواهید، اینک گواه
                                             همین زخم هایى که نشمرده ایم!

                                                                     دلى سر بلند و سرى سر به زیر
                                                                     از این دست عمرى به سر برده ایم

قیصر امین پور: تقویم ها

عمری به جز بیهوده بودن سر نکردیم

تقویم ها گفتند و ما باور نکردیم

در خاک شد صد غنچه در فصل شکفتن

ما نیز جز خاکستری بر سر نکردیم

دل در تب لبیک تاول زد ولی ما

لبیک گفتن را لبی هم تر نکردیم

حتی خیال نای اسماعیل خود را

همسایه با تصویری از خنجر نکردیم

بی دست و پاتر از دل خود کس ندیدیم

زان رو که رقصی با تن بی سر نکردیم